|
Een telefonisch traject
Op een ochtend kreeg ik een oproep van Liza, zij vroeg informatie over Eigen Kracht Senioren, een project dat op dat ogenblik liep binnen de Burgerbegroting van een Vlaamse stad. Lisa vertelde: "ik ben bijna 80, en nog héél goed, maar mijn dochter vind dat ik naar een home moet en ik wil dat niet, kunnen jullie me helpen?" Ik gaf wat uitleg over EK©, dat vond ze wel interessant, maar toen ik zei dat er een van onze vrijwilligers bij haar kon langskomen om wat meer uitleg te geven, zei Liza dat het niet nodig was en haakte in.
Een paar dagen later belde Liza terug, ze had er nog eens over nagedacht en had nog wat vragen. Ze vertelde ook hoe haar dochter volgens haar zou reageren Ze zou waarschijnlijk met een heleboel bedenkingen komen. Op een paar van de bedenkingen ging ik in zoals we dat bij elk traject zouden doen: zoeken naar de verbinding, de vraag omkeren, ingaan op kansen… Ik zei dat het best mogelijk was om geheel vrijblijvend een vrijwilliger te laten komen die wat meer uitleg kon geven en dat dat dan eventueel ook samen met haar dochter kon. Waarop Liza rechtuit antwoordde: “ik laat geen vreemden in mijn huis, ‘k heb al genoeg ellende gezien” en weer haakte ze in.
Een week later belde Liza weer, ze had met haar dochter gesproken en die had inderdaad een aantal bedenkingen. Omdat ik inmiddels wist dat Liza ons niet zomaar in haar huis zou toelaten, ging ik met de bedenkingen van Liza’s dochter telefonisch aan de slag zoals we dat doen als we drempels willen verlagen voor mensen die twijfelen over EK-conferenties… Het werd een lang gesprek. Ik had er pen en papier bij genomen omdat Liza in haar antwoorden nog mensen noemde, mensen van vroeger, een overbuurvrouw, en enkele namen van bekenden… Nog steeds wilde Liza niet zeggen waar ze woonde, ze wilde geen mensen over de vloer… Maar Liza bleef me bellen, noteerde wat ik ‘adviseerde’ om te zeggen tegen mensen als ze zich schaamde of als ze dacht dat die toch niets zouden kunnen doen…. En zo ontstond langzaam maar zeker een volledig telefonisch ondersteund EK-traject. Ik heb Liza nooit gezien, weet niet waar ze woont, ik heb haar ook beloofd dat ik dat aan niemand zou vragen toen ik na een paar weken toch het telefoonnummer van haar dochter kreeg en van twee mensen die ook eens met mij wilden bellen. Verder ondersteunde ik Liza gedurende een 10 tal weken…. Tot ze plots niet meer belde. Omdat ik het niet zomaar wilde lossen heb ik toen zelf contact gezocht…. Liza vertelde dat haar dochter samen met een nichtje uiteindelijk 9 mensen bij elkaar had laten komen om te bespreken hoe ze Liza konden ondersteunen om langer thuis te kunnen blijven wonen. Er waren veel afspraken gemaakt. Ik was blij voor Liza, bedankte haar voor de informatie en beschouwde het ‘traject’ als afgerond….
Dit traject deed mij toen al vermoeden dat er met de aanpak van EK-conferenties nog veel meer mogelijkheden zijn, mogelijkheden waarvan we nu, in de huidige omstandigheden, volop gebruik kunnen maken.
|
