|
Met een inschrijving die in April van dit jaar al opende was Red Bull er wel heel vroeg bij. Na het team van afgelopen jaar gepolst te hebben bleek er in ieder geval nog genoeg belangstelling te zijn voor deelname en hebben we, met goedvinden van het bestuur, snel ingeschreven. De vorige editie zat immers binnen de kortste keren aan het maximum van 200 teams. Wij hadden in ieder geval ons startbewijs en waren klaar voor een revanche zonder lekke band.
Net voordat de Zilveren Sigaret verreden werd, werden de eerste plannen gemaakt voor wat gezamenlijke trainingsrondjes. Op het moment dat Joost aangaf wel oren te hebben naar het rijden van de 100km wanneer we daar iemand voor nodig zouden hebben, gaf Louis aan dat hij dit jaar helaas zou afzien van deelname. Een geluk bij een ongeluk...
Na een eerste trainingsrondje op het parcours van de Zilveren Sigaret was de volgorde waarin we zouden gaan starten al snel duidelijk. Joost van Oosterhout werd onze kopman en zou de volle 100km rijden. De rol van stoemper voor 80km was voor Gerrit Peters. Robert van Goor zou als meesterknecht de 60km voor zijn rekening nemen. Klimmer Willem van Essen zou ons de laatste 40km kommen door helpen waarna Chris Ronde de laatste 20km de hele handel weer op snelheid komt brengen.
Na de eerste training hebben we nog een aantal avonden op het zelfde parcours gereden zonder echt lange afstanden te rijden. Dat was toch voor maar twee deelnemers echt een ‘dingetje’. De nadruk hebben we echt gelegd op goed draaien. Gezien we daar vanaf het moment dat we weer met 3 man zijn echt voordeel mee denken te hebben.
Op zondag 7 October waren rond 8 uur in Roden om in het ridershome onze spullen op te halen, koffie te drinken en eerste de Grand Prix van Japan te kijken. Prioriteien stellen he.. starten hoeft Joost toch pas rond 11:20. 🙂 Na de finish van Jos dan toch maar omgekleed en rond de klok van 10 richting centrum om bij de start te kijken. Kort daarna vertrok Roberto op de fiets richting Appelscha en ben ik richting Bakkeveen gegaan. Voor ons beiden ook een mooi stukje om warm te rijden voordat we echt aan de bak moesten.
Ruim voordat Joost vertrok zal ik alweer heerlijk aan de koffie op het aanhaakpunt in Bakkeveen. Na de koffie eens even rustig staan kijken hoe de andere teams aanhaakten en hoe ik dat dus niet wilde gaan doen. Daarna een paar keer de straat op en neer rijden om de benen weer warm te maken en wachten tot Joost zou komen. Iets dat prima werd weergegeven op de aanwezige schermen.
Nadat Ik bij Joost aanhaakt blijkt dat hij het eerste deel al met een gemiddelde van nipt boven de 40km/u gereden heeft. Het eerste deel lijkt voor mij echt voorbij te vliegen en al snel zijn we op het punt waar Roberto aanhaakt. Met Roberto erbij komen we op een van de mindere stukken op het parcours. Een hobbelige klinkerstrook met de wind recht op de kop. Hier hebben we het wel even lastig om de snelheid er in te houden. Toch redden we het om met nog steeds net boven de 40 gemiddeld bij Willem aan te komen.
Yes, nog iemand erbij. Nu begint het geoefende draaien echt merkbaar te worden. Kort op kop en niet versnellen bij het overnemen. Nu beginnen we ook in de buurt te rijden van een damesteam. Afhankelijk van wie er bij ons of bij hun op kop rijdt zullen we elkaar tot aan de finish verschillende keren inhalen.
Net voordat we bij Chris aan komen lijkt kramp in een van mijn bovenbenen te schieten. Gelukkig gebeurt dit niet en kan ik toch weer aanhaken en een stukje meedraaien. Met Chris erbij rijden we al snel voorbij het punt waar we vorig jaar lek reden en het eigenlijk over was. Dat hebben we gehad, en lijken flink sneller, dat belooft nog wat nu we compleet zijn.
Helaas blijft het gevoel van opkomende kramp toch steeds terug komen nadat we na een bocht aanzetten of wanneer ik op kop kom. Zoals afgesproken, op tijd aangeven en niet meer mee draaien. Overleven in het laatste wiel wordt dus het doel voor de resterende 20km. Gelukkig is het tempo prima te rijden zolang er naar een bocht maar iets rustiger wordt opgetrokken. Ondanks dit ongemak voor mij blijft de rest van het blauwe treintje super draaien. Zelfs Joost met al dik 80km in de benen blijft zijn beurten rijden. Ondertussen blijft het gemiddelde steeds iets hoger worden.
Nadat we voor het laatst linksaf slaan en op de grote weg richting Roden, en de finish, terecht komen, zijn daar ineens die dames weer in beeld. Wie er op dat moment op kop reed is me niet duidelijk, maar besloten wordt dat die dus echt niet voor ons gaan finishen. Met een gangetje van 48km/u worden vervolgens de laatste paar kilometer afgelegd en weten we de dames net voor de finish toch te passeren.
Eenmaal over de finish blijkt het gemiddelde op de verschillende kilometertellers toch echt overal goed boven de beoogde 40 te staan. Bij Joost zelfs op 40,8km/u. We waren er wel van overtuigd dat het er in zou zitten, maar je moet het natuurlijk wel ‘even’ doen.
Op de terugweg in de auto blijkt de uitslag al op de website te staan en zijn we met een gemiddelde van 40,68km/u geëindigd als 44e van 141 gestarte teams. Iets waar iedereen dik tevreden mee is.
Dat er nog iets ruimte voor verbetering is is duidelijk, nog 43 teams voor ons waarvan het winnende team rond ging met een gemiddelde van 47,2km/u. Hopelijk kunnen we volgend jaar nogmaals deelnemen aan leuke evenement.
Gerrit Peters
|
